W tegorocznej oktawie Bożego Narodzenia wypada ona 1 stycznia, kiedy obchodzona jest uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi – święto Świętej Rodziny zostało zatem przeniesione na piątek 30 grudnia 2022. Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa #BibliaNaDziś: "Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w Według archeologów, w czasach Jezusa w Nazarecie znajdowało się około 50 domów biednych Żydów, zatem Jezus na pewno znał odkryty budynek. Dror Baraszad z Urzędu Zabytków podkreślił, że dom leżał w pobliżu groty, gdzie według tradycji archanioł Gabriel zwiastował Maryi dobrą nowinę. Podobno miała 12 lat, gdy przedstawiono ją Józefowi. Życie Maryi jest pełne tajemnic. Życie matki Jezusa jest owiane tajemnicą. Niewiele wiemy o młodej kobiecie, która według apokryfów Bądź na bieżąco! „Był w Nazarecie dom, zwyczajny, prosty dom” - śpiewaliśmy kiedyś w piosence religijnej, marząc o takim właśnie domu. Ten dom jest wzorem dla wszystkich gniazd rodzinnych. W nim była miłość płynąca z serca Maryi jako Matki, która ocieplała wszystkie prace, słowa i gesty niezwykłą zatroskaną miłością. . Sanktuarium Świętego Domu w Loreto Nadzwyczajny jubileusz na rok 2020 Z okazji stulecia ogłoszenia Maryi z Loreto Patronką lotników, Papież Franciszek udzielił Sanktuarium w Loreto nadzwyczajnego jubileuszu na rok 2020. Jubileusz zostanie otwarty 8 grudnia 2019 r. i zakończy się 10 grudnia 2020 r. Przy tej okazji pragniemy przybliżyć współbraciom tę papieską świątynię, której kustoszami są Bracia Mniejsi Kapucyni. Sanktuarium w Loreto przechowuje Kamienny Dom Maryi przewieziony, zgodnie z tradycją, z Nazaretu do Loreto w 1294 r. Zgodnie ze starożytną, pobożną i popularną legendą Dom miał być transportowany przez Aniołów; według ostatnich badań o charakterze filologicznym, archeologicznym, budowlanym i dokumentalnym, Dom został zabrany do Loreto z ludzkiej inicjatywy, statkiem, z pomocą rodziny Aniołów. To Dom Nazaretu, w którym urodziła się Maryja, została zaręczona z Józefem, gdzie usłyszała słowa zwiastowania Anioła Gabriela i poczęła Syna Bożego w swoim łonie. To właśnie ten Dom pamięta Tajemnicę Wcielenia. Święty Dom z Nazaretu W Nazarecie dom Marii składał się z dwóch części: groty, która wciąż zachowała się w Nazarecie w bazylice Zwiastowania, oraz domu frontowego, z trzema kamiennymi ścianami, który został przetransportowany do Loreto. Święty Dom Loreto W Loreto trzy ściany Świętego Domku Maryi zostały umieszczone bez własnych fundamentów przy drodze publicznej, która z Recanati prowadziła do portu morskiego. Od razu Domek stał się przedmiotem niezwykłej troski konserwatorskiej, ze względu na nieocenione walory tak cennej relikwii: najpierw, pod koniec XIII wieku, Domek został połączony z kamiennym podłożem, aby utworzyć fundament, a następnie został wsparty po stronie północnej i wreszcie, na początku XIV wieku, został otoczony ceglaną ścianą, zwaną „dei recanatesi”, na całej swojej szerokości i wysokości. Te dane budowlane zostały precyzyjnie zweryfikowane w wykopaliskach archeologicznych przeprowadzonych w piwnicy Świętego Domu w latach 1962/65. Sanktuarium w Loreto jest miejscem pielgrzymek międzynarodowych od XIV wieku. Jest także niezwykłym pojemnikiem dzieł sztuki, który można uznać za najbogatsze pod tym względem sanktuarium Maryjne. W 1469 roku Paweł II wziął sobie do serca budowę obecnej bazyliki. Najsłynniejsi architekci tamtych czasów pracowali nad jej konstrukcją: Giuliano da Maiano, Baccio Pontelli, Donato Bramante, Giuliano da Sangallo, autor kopuły, Antonio da Sangallo Młodszy i inni. Pod koniec XV wieku zbudowano przylegający do bazyliki Pałac Apostolski, zaprojektowany w górnej części przez Donato Bramante. Luigiemu Vanvitelli zawdzięczamy dzwonnicę, wzniesioną w połowie XVIII wieku. W ciągu ostatnich dwudziestu lat XX wieku przeprowadzono liczne prace, które realizowane były dwóch etapach: w związku z VII stuleciem przybycia Domu Świętego (1294-1994/95) oraz w perspektywie Wielkiego Jubileuszu 2000 roku. Miały one ogromne znaczenie dla poprawy funkcjonalności sanktuarium. Realizacja projektu dolnej bazyliki zapewniła dodatkowe miejsca na modlitwę dla coraz liczniej przybywających pielgrzymów. Każdego roku do Loreto przybywa około trzech i pół miliona pielgrzymów i gości: tych pierwszych przyciąga mistyczny urok Domu z Nazaretu, w którym Maryja poczęła Jezusa, Syna Bożego, a drugich przywołuje imponujący kompleks dzieł sztuki. Sztuka z arcydziełami Melozzo, autorstwa Signorelli sprzed końca wieku XV, Lotto z połowy wieku XVI w., Pomarancio z początku wieku XVII i wielu malarzy działających na przełomie XIX i XX w. Pielgrzymi i goście przybywają z całego świata. W tym celu przygotowano małe przewodniki duchowe napisane w dwudziestu językach, w tym japońskim, koreańskim, chińskim i arabskim, oraz płyty DVD w jedenastu językach. Biuletyn Sanktuarium - „Przesłanie Świętego Domu” - jest wydawany w języku włoskim i angielskim. W Loreto Matka Boża jest bramą miłosierdzia dla wierzących Sanktuarium Świętego Domu Loreto jest uprzywilejowanym centrum sprawowania sakramentu miłosierdzia. Centrum tego wszystkiego stanowi Dom Święty, w którym wierni są zaproszeni do zatrzymania się w modlitewnej ciszy. Tutaj miłosierdzie Boga Ojca zamanifestowało się we Wcieleniu Jego Syna, który swoją śmiercią i zmartwychwstaniem pojednał grzeszne stworzenie z Ojcem przebaczenia. Św. Jan Paweł II zasugerował, że Dom Święty jest sanktuarium pojednania par excellence, kiedy w „Liście” na VII Stulecie Loretańskie (1294–1994) napisał: „Święty Dom Loreto, gdzie wciąż rezonuje, to pozdrowienie anielskie „Bądź pozdrowiona pełna łaski”, jest miejscem uprzywilejowanym, nie tylko do medytacji nad łaską, ale także do jej przyjęcia, powiększenia, znalezienia jej przez sakramenty, jeśli zaginie. Przede wszystkim sakrament pojednania, który zawsze miał tak znaczące miejsce w życiu świątyni”. Podczas modlitwy Anioł Pański w dniu 8 grudnia 1987 r. ten sam Papież powiedział: „Myśl o skromnym Domu, w którym przez lata żyło wcielone Słowo, przekonuje pielgrzyma, że ​​Bóg naprawdę kocha człowieka takim, jakim jest: idzie za nim, oświetla go, wybacza mu, ratuje". Jan Paweł II zauważył również, że: „W Loreto codziennie przybywają niezliczone rzesze pielgrzymów z całego świata, do sakramentu spowiedzi i Eucharystii, a wielu z nich przechodzi z niewiary w wiarę, z grzechu w łaskę, z letniości i z powierzchowność do duchowego zapału i zaangażowania w dawanie świadectwa”. W Domu Świętym pielgrzym wzywa także Maryję, „Matkę miłosierdzia”, tę, która urodziła Jezusa, „Wcielone Miłosierdzie Ojca”. Sanktuarium Świętego Domu w służbie rodziny Święty Dom w Loreto jest Domem Maryi, a zatem domem każdej rodziny. „Wcielenie Słowa w ludzkiej rodzinie w Nazarecie dotyka jego historii nowością. [...] Musimy zanurzyć się w tajemnicę narodzin Jezusa, w odpowiedź Maryi na zapowiedź anioła, gdy Słowo poczęło się w Jej łonie. [...] To tajemnica Bożego Narodzenia i tajemnica Nazaretu, pełna rodzinnych perfum!” (Franciszek, Amoris laetitia, 65). Papieska bazylika Świętego Domu jest powołana, by coraz bardziej stawać się miejscem ewangelizacji zgodnie z prośbą Ojca Świętego Franciszka wyrażoną motu proprio „Sanctuarium in Ecclesia”. Sanktuarium w Loreto jako miejsce pierwszego w historii Kościoła domowego, ma szczególne znaczenie dla promowania duchowości rodziny w służbie zwykłego życia poszczególnych osób i wspólnot chrześcijańskich, zwłaszcza młodzieży. Aby koordynować tę posługę duszpasterską, został utworzony rodzinny program duszpasterski przeznaczony dla pielgrzymów wszystkich narodowości. Program ten naznaczony jest różnymi etapami ze zróżnicowanymi rozwiązaniami, mającymi na celu dotarcie do wszystkich rodzin znajdujących się w różnych sytuacjach z ludzkim i duchowym wsparciem. Papież Franciszek w Loreto 25 marca 2019 r. Wizyta papieska była prezentem dla miasta Loreto i dla wszystkich pielgrzymów, którzy co roku przyjeżdżają do Loreto, aby odwiedzić Święty Dom. Papież Franciszek pod koniec Mszy św. celebrowanej w Domu Świętym podpisał adhortację apostolską „Christus vivit”, owoc synodu obchodzonego w październiku 2018 r. poświęconego młodzieży. Przy tej okazji Ojciec Święty zaproponował Sanktuarium potrójną podróż duszpasterską na najbliższe lata, wskazując trzy kierunki: Rodzinę, Młodzież oraz Chorych. Dla rodziny został już przygotowany rodzinny projekt duszpasterski, który ma towarzyszyć i wspierać podróż małżeńskich par oraz to, co dotyczy rzeczywistości rodzinnej w szerokim tego słowa znaczeniu. W przypadku młodych ludzi kończy się restrukturyzacja Centrum Jana Pawła II, aby nadać treść wskazówkom duszpasterskim wyrażonym w adhortacji „Christus vivit”, pomagając młodym ludziom w rozeznaniu i wyborze własnego powołania. Dla chorych, oprócz wielowiekowego przyjęcia pielgrzymów Unitalsi, Oftal i Ual, zainaugurowany został specjalny wydział zdrowia. Dotyczy to nie tylko opieki, ale także szkoleń dla lekarzy i personelu pielęgniarskiego z możliwością uzyskania magisterium ze specjalizacji. Jubileusz Loretański 2019/2020 Z okazji stulecia ogłoszenia Maryi z Loreto patronką aeronautów (24 marca 1920 r. przez papieża Benedykta XV), papież Franciszek przyznał Loreto nadzwyczajny jubileusz na rok 2020. Jubileusz rozpocznie się 8 grudnia 2019 r. i zakończy się 10 grudnia 2020 r. Święte Drzwi zostaną otwarte przez Kardynała Pietro Parolin, Sekretarza Stanu Stolicy Apostolskiej. Jedynym kościołem jubileuszowym będzie więc w tym czasie Bazylika Świętego Domu Loreto. Można powiedzieć, że jest to wydarzenie bezprecedensowe i niezwykle ważne dla Sanktuarium w Loreto, które znajduje się w centrum katolicyzmu jako miejsce łaski, miłosierdzia, nawrócenia i pokoju. Jubileuszowy Komitet Honorowy zainaugurowany 8 września ubiegłego roku, przygotował kalendarz wydarzeń obecnie realizowanych oraz duchowy przewodnik, który ma pomóc pielgrzymowi w tej jubileuszowej podróży i innych inicjatywach duszpasterskich przydatnych w życiu w tym roku łaski z wiarą. Nadchodzi rok pełen łaski i zaangażowania duszpasterskiego, w którym każdy jest powołany, aby dać z siebie wszystko na chwałę Boga, oraz Jego i naszej Matki, Dziewicy Maryi. Przywilej i zobowiązanie dla Kapucynów Kapucyni, pełniący różne zadania i różne posługi od samego początku reformy Zakonu, stali się jedynymi opiekunami Sanktuarium Świętego Domu w 1934 r. na polecenie papieża Piusa XI. Zakon, któremu papież Pius XI powierzył opiekę, zlecił to delikatne i cenne zadanie Prowincji Picena, która z godnym podziwu poświęceniem służyła sanktuarium, promując kult i nabożeństwo. W ciągu ostatnich kilku lat, z powodu spadku liczebności powołań, oraz biorąc pod uwagę różnego rodzaju trudności, należało ponownie przemyśleć posługę i fakt, że całe zobowiązanie spadło na prowincję Picena. Tak więc 25 marca 2015 r., dekretem ówczesnego ministra generalnego br. Mauro Jöhri, wspólnota w Loreto została uznana za wspólnotę bezpośrednio zależną od ministra generalnego. Dzisiaj jesteśmy prawdziwie międzynarodową wspólnotą z obecnością braci z 17 okręgów i 10 różnych narodów. Jest to wyzwanie dla naszej wspólnoty, ale także zobowiązanie, które wymaga od nas codziennego mierzenia się z różnorodnościami i przekształcania ich w prawdziwą jedność i komunię. Życie w Loreto w Świętym Domu jest darem i przywilejem, który zaprasza wszystkich do dawania świadectwa, braterstwa i radości bycia braćmi. Jest to łaska, która wyraża się także w realnej możliwości autentycznej i znaczącej posługi budzenia powołań. fr. Franco Carollo OFMCapGwardian wspólnoty i kustosz Sanktuarium Obejrzyj filmy w języku włoskim: Wywiad z br. Franco Carollo OFMCap - opiekun Sanktuarium Wywiad z Mons. Fabio Dal Cin - Prałat Loreto, Papieski Delegat ds. Sanktuarium Świętego Domu Zobacz galerie zdjęć: Loreto 2019 Loreto 2011 Contatto: Convento dei Cappuccini Basilica «Santa Casa» Piazzale L. Lotto, 2 60025 Loreto AN Italia Tel. +39 071 97 0109 Fax. +39 071 97 47154 (Rettore) Jezus mieszkał w tym domu. Archeolodzy potwierdzają Data utworzenia: 4 marca 2015, 4:43. Brytyjscy archeolodzy odkryli w Nazarecie ruiny domu, w którym Józef i Maria wychowywali małego Jezusa. Za podstawę poszukiwań posłużyła relacja średniowiecznego duchownego, który odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej i opisał położenie domu Jezusa Dom Jezusa Foto: East News Brytyjski archeolog odnalazł w izraelskim mieście Nazaret ruiny domu, w którym wychowywał się Jezus. Lokalizacja budynku pokrywa się z opisami średniowiecznego frankońskiego biskupa Arkulfa. Duchowny odbył pieglrzymkę do Nazaretu, więc jego relacja to świadectwo tego, co sam zobaczył. Relację tę biskup zdał opatowi Adomnanowi z jednego z klasztorów w Irlandii, a ten umieścił ją w swoim dziele „De Locis Sanctis" spisanym w 670 r. czyli tuż po pobycie biskupa Arkulfa w Nazarecie. Właśnie na podstawie tego dzieła profesor Ken Dark ze współpracownikami ustalił miejsce, gdzie stał dom młodego Jezusa. „– W dziele irlandzkiego mnicha jest mowa o tym, że dom stał między dwoma grobowcami i poniżej świątyni” – pisze uczony w „Przeglądzie Archeologii Biblijnej". Prace archologiczne prowadzone poniżej obecnego budynku Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu pozwoliły na odsłonięcie jednego z oryginalnych wejść do domu oraz części wapiennej podłogi. Znaleziono także skorupy glinianych naczyń, kawałki kołowrotka oraz przedmioty wypalone z gliny. – „Nie ma powodu, by sądzić, że nie był to dom rodziny Jezusa ”– pisze brytyjski archeolog. Zobacz także Zobacz /5 Dom Jezusa East News Odkrycia dokonali brytyjscy archeolodzy /5 Dom Jezusa BRAK Zachowane główne wejście /5 Dom Jezusa East News Widok z góry na pozostałości domu Jezusa /5 Dom Jezusa East News Ruiny domu Jezusa /5 Dom Jezusa BRAK Dom zbudowany był obok dwóch grobowców, co pomogło archelogom zlokalizować jego ruiny Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem: Możesz użyć tego zdjęcia bez tantiem "Bazylika Zwiastowania w Nazarecie, Izrael" do celów osobistych i komercyjnych zgodnie z licencją standardową lub rozszerzoną. Licencja standardowa obejmuje większość przypadków użycia, w tym reklamy, projekty interfejsu użytkownika i opakowania produktów, i pozwala na wydrukowanie do 500 000 kopii. Licencja rozszerzona zezwala na wszystkie przypadki użycia w ramach Licencji standardowej z nieograniczonymi prawami do druku i pozwala na używanie pobranych obrazów stockowych do celów handlowych, odsprzedaży produktów lub bezpłatnej dystrybucji. Możesz kupić to zdjęcie stockowe i pobrać je w wysokiej rozdzielczości do 4115x2747. Data wgrania: 20 gru 2012 Drodzy bracia i siostry! Dzisiejsze spotkanie odbywa się w atmosferze Bożego Narodzenia, którą przenika wewnętrzna radość z narodzin Zbawiciela. Celebrowaliśmy tę tajemnicę parę dni temu, a jej echo rozbrzmiewa w liturgii tych dni. Jest to tajemnica światła, którą ludzie we wszystkich epokach przeżywają na nowo w wierze i modlitwie. Właśnie dzięki modlitwie stajemy się zdolni do tego, by zbliżyć się do Boga w sposób zażyły i głęboki. Dlatego biorąc pod uwagę temat moich katechez, wygłaszanych w tym okresie, którym jest modlitwa, pragnę dzisiaj zachęcić was do refleksji nad tym, jakie miejsce zajmuje modlitwa w życiu Świętej Rodziny z Nazaretu. Dom w Nazarecie jest bowiem szkołą modlitwy, gdzie można nauczyć się słuchać, medytować, roztrząsać głębokie znaczenie objawienia się Syna Bożego, biorąc przykład z Maryi, Józefa i Jezusa. Pamiętne przemówienie wygłosił podczas wizyty w Nazarecie sługa Boży Paweł VI. Papież powiedział, że ucząc się od Świętej Rodziny, «pojmujemy, dlaczego potrzebujemy duchowej dyscypliny, jeśli chcemy postępować zgodnie z nauką Ewangelii i stać się uczniami Chrystusa». Dodał także: «Przede wszystkim uczy nas ona milczenia. O, gdyby mogło się w nas odrodzić poszanowanie milczenia, ów stan ducha godny podziwu i niezbędny, teraz gdy burzliwe i niepokojne życie w naszych czasach ogłusza nas swoim zgiełkiem, hałasem i wrzawą. O, milczenie w Nazarecie, naucz nas wytrwałości w dobrym myśleniu, skupienia na życiu wewnętrznym, gotowości do słuchania tajemniczych podszeptów Boga i wskazań prawdziwych nauczycieli» (Przemówienie w Nazarecie, 5stycznia 1964 r.). Możemy wiele się dowiedzieć o modlitwie i więzi z Bogiem Świętej Rodziny na podstawie ewangelicznych opowiadań o dzieciństwie Jezusa. Możemy zacząć od epizodu przedstawienia Jezusa w świątyni. Św. Łukasz opowiada, że Maryja i Józef, «gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby przedstawić Panu» (2, 22). Jak każda żydowska rodzina zachowująca Prawo Mojżeszowe rodzice Jezusa udają się do świątyni, by poświęcić pierworodnego Bogu i złożyć ofiarę. Pragnąc dochować wierności przepisom Prawa, wyruszają z Betlejem i podążają do Jerozolimy z Jezusem, który ma zaledwie czterdzieści dni; zamiast jednorocznego jagnięcia składają ofiarę prostych rodzin, czyli dwa gołębie. Celem pielgrzymki Świętej Rodziny jest wyrażenie wiary, ofiarowanie darów, symbolizujących modlitwę, i spotkanie z Panem, którego Maryja i Józef widzą w swoim Synu Jezusie. Niedoścignionym wzorem kontemplacji Chrystusa jest Maryja. Oblicze Syna należy do Niej ze szczególnej racji, bo to w Jej łonie On się ukształtował i od Niej wziął ludzkie podobieństwo. Nikt nie poświęcił się kontemplacji Jezusa z taką wytrwałością jak Maryja. Oczy Jej serca skupiają się na Nim już w momencie zwiastowania, kiedy Go poczyna za sprawą Ducha Świętego; w następnych miesiącach coraz bardziej odczuwa Jego obecność, aż do dnia narodzin, kiedy Jej oczy mogą z macierzyńską czułością wpatrywać się w twarz Syna, kiedy owija Go w pieluszki i kładzie w żłobie. Wspomnienia o Jezusie, utrwalone w Jej umyśle i sercu, naznaczyły każdy moment egzystencji Maryi. Żyje Ona wpatrując się w Chrystusa i bardzo sobie ceni każde Jego słowo. Św. Łukasz mówi: «Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu» (Łk 2, 19), opisując w ten sposób postawę Maryi w obliczu tajemnicy wcielenia, a ta postawa zdominuje całą Jej egzystencję: zachowywanie spraw i rozważanie ich w sercu. Łukasz jest Ewangelistą, który pozwala nam poznać serce Maryi, Jej wiarę (por. 1, 45), Jej nadzieję i posłuszeństwo (por. 1, 38), a zwłaszcza Jej życie wewnętrzne i modlitwę (por. 1, 46-56), Jej wolne przylgnięcie do Chrystusa (por. 1, 55). Wszystko to ma źródło w darze Ducha Świętego, który na Nią zstępuje (por. 1, 35), tak jak zstąpi na apostołów, zgodnie z obietnicą Chrystusa (por. Dz 1, 8). Ten obraz Maryi, który kreśli św. Łukasz, przedstawia Matkę Bożą jako wzór każdego wierzącego, który zachowuje i konfrontuje słowa i czyny Jezusa, a konfrontacja ta jest zawsze pogłębieniem poznania Jezusa. Za błogosławionym papieżem Janem Pawłem II (por. list apost. Rosarium Virginis Mariae) możemy powiedzieć, że wzorem modlitwy różańcowej jest właśnie Maryja, ponieważ modlitwa ta polega na kontemplowaniu tajemnic Chrystusa w duchowej jedności z Matką Pana. Zdolność Maryi do życia Bożym spojrzeniem jest, że tak powiem, zaraźliwa. Pierwszą osobą, która tego doświadczyła, jest św. Józef. Jego pokorna i szczera miłość do narzeczonej i decyzja o tym, by związać swoje życie z życiem Maryi, pociągnęła i wprowadziła również jego, który był «człowiekiem sprawiedliwym» (Mt 1, 19), do szczególnej zażyłości z Bogiem. Z Maryją, a potem zwłaszcza z Jezusem zaczął on bowiem w nowy sposób odnosić się do Boga, przyjmować Go w swoim życiu, włączać się w Jego plan zbawienia, wypełniając Jego wolę. Z ufnością zastosował się do polecenia anioła — «nie bój się wziąć do siebie Maryi» (Mt 1, 20) — wziął Maryję do siebie i podzielił z Nią życie; naprawdę oddał się całkowicie Maryi i Jezusowi, co pozwoliło mu dać doskonałą odpowiedź na otrzymane powołanie. W Ewangelii, jak widzimy, nie zachowało się ani jedno słowo Józefa: jego obecność jest milcząca, ale wierna, stała i wypełniona pracą. Możemy sobie wyobrazić, że on również, podobnie jak jego małżonka i w wewnętrznej harmonii z nią, w latach dzieciństwa i dorastania Jezusa żył rozkoszując się, że tak powiem, Jego obecnością w rodzinie. Józef wypełnił całkowicie i pod każdym względem swoją funkcję ojca. Na pewno wychowywał Jezusa do modlitwy, razem z Maryją. On w szczególności w szabat brał Go ze sobą do synagogi na nabożeństwo, jak też do Jerozolimy na wielkie święta ludu Izraela. Józef, zgodnie z żydowską tradycją, prowadził zapewne domową modlitwę, zarówno codzienną — rano, wieczorem, przy posiłkach — jak też z okazji głównych świąt religijnych. I tak Jezus, w rytmie dni, które spędził w Nazarecie, między prostym domem i warsztatem Józefa, nauczył się przeplatać modlitwą pracę oraz ofiarowywać Bogu również trud, którego wymaga zarabianie na chleb dla rodziny. I na koniec jeszcze jeden epizod, w którym Świętą Rodzinę gromadzi modlitwa. Czytaliśmy, że mając dwanaście lat, Jezus udał się z rodzicami do świątyni jerozolimskiej. Epizod ten miał miejsce podczas pielgrzymki, jak podkreśla św. Łukasz: «Rodzice Jego chodzili co roku do Jeruzalem na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym» (2, 41-42). Pielgrzymka jest wyrazem religijności, wyrasta z modlitwy i jednocześnie do niej pobudza. Tutaj mowa jest o pielgrzymce paschalnej, i Ewangelista zwraca naszą uwagę na fakt, że rodzina Jezusa odbywa ją co roku, by uczestniczyć w uroczystościach w Świętym Mieście. Rodzina żydowska, podobnie jak chrześcijańska, modli się w domowym zaciszu, ale modli się także razem ze wspólnotą, uznając, że należy do wędrującego ludu Bożego, i pielgrzymka to właśnie wyraża, że lud Boży jest w drodze. Pascha jest centrum i szczytem tego wszystkiego i obejmuje wymiar rodzinny, a także wymiar kultu liturgicznego i publicznego. Opis epizodu, którego bohaterem jest dwunastoletni Jezus, zawiera także Jego pierwsze słowa: «Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?» (2, 49). Po trzech dniach poszukiwań rodzice odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział wśród nauczycieli, przysłuchiwał się im i zadawał pytania (por. 2, 49). Na pytanie, dlaczego to uczynił ojcu i matce, odpowiada, że zrobił tylko to, co musi robić Syn, czyli być u Ojca. Wskazuje tym samym, kto jest Jego prawdziwym Ojcem, gdzie jest Jego prawdziwy dom, że w tym, co zrobił, nie ma nic dziwnego, nie było to nieposłuszeństwo. Został tam, gdzie musi być Syn, czyli u Ojca, i podkreślił, kto jest Jego Ojcem. W tej odpowiedzi główny nacisk został położony na słowo «Ojciec», co prowadzi do tajemnicy chrystologicznej. Słowo to otwiera zatem tajemnicę, jest kluczem do tajemnicy Chrystusa, który jest Synem, i do tajemnicy nas, chrześcijan, którzy jesteśmy synami w Synu. Jednocześnie Jezus uczy nas, jak być synami właśnie poprzez obcowanie z Ojcem w modlitwie. Tajemnica chrystologiczna, tajemnica egzystencji chrześcijańskiej jest wewnętrznie powiązana z modlitwą, oparta na niej. Jezus nauczy później swoich uczniów modlić się, mówiąc: kiedy się modlicie, mówcie: «Ojcze». I, naturalnie, nie mówcie tego tylko słowami, ale całym waszym życiem, uczcie się coraz lepiej mówić waszym życiem «Ojcze»; w ten sposób będziecie prawdziwymi synami w Synu, prawdziwymi chrześcijanami. Tutaj, kiedy Jezus jeszcze w pełni dzieli życie Rodziny z Nazaretu, ważne jest, by zwrócić uwagę na oddźwięk, jaki mogło wywołać w sercach Maryi i Józefa słowo «Ojciec», które usłyszeli z ust Jezusa, oraz objawienie, podkreślenie, kto jest Ojcem, a także to, że to słowo padło z Jego ust ze świadomością Jednorodzonego Syna, który właśnie dlatego został trzy dni w świątyni, która jest «domem Ojca». Możemy sobie wyobrazić, że życie Świętej Rodziny od tego momentu jeszcze bardziej przepełniała modlitwa, bo z serca Jezusa, gdy był chłopcem — a potem dorastającym młodzieńcem — nieustannie promieniowało i znajdowało odzwierciedlenie w sercach Maryi i Józefa owo głębokie poczucie więzi z Bogiem Ojcem. Ten epizod ukazuje nam prawdziwą sytuację, atmosferę przebywania z Ojcem. Rodzina z Nazaretu jest więc pierwszym wzorem Kościoła, w którym dzięki obecności Jezusa i Jego pośrednictwu wszyscy żyją w synowskiej więzi z Bogiem Ojcem, co przemienia również więzi między ludźmi. Drodzy przyjaciele, ze względu na te różne aspekty, które krótko przedstawiłem w świetle Ewangelii, Święta Rodzina jest ikoną kościoła domowego, powołanego do wspólnej modlitwy. Rodzina jest kościołem domowym i musi być pierwszą szkołą modlitwy. W rodzinie dzieci od najmłodszych lat mogą uczyć się zmysłu Boga, dzięki nauce i przykładowi rodziców; mogą żyć w atmosferze nacechowanej obecnością Boga. Wychowanie autentycznie chrześcijańskie nie może pomijać doświadczenia modlitwy. Jeśli dziecko nie nauczy się modlitwy w rodzinie, później trudno będzie tę lukę zapełnić. Dlatego chcę was zachęcić do odkrycia na nowo, jak pięknie jest modlić się razem jako rodzina, ucząc się od Świętej Rodziny z Nazaretu, i rzeczywiście stawać się jednym sercem i jedną duszą, prawdziwą rodziną. Dziękuję. po polsku: Pozdrawiam obecnych tu Polaków. W atmosferze świąt Bożego Narodzenia i bliskiego już Nowego Roku życzę wszystkim wielu łask, a zwłaszcza daru pokoju, radości i codziennego szczęścia. Niech wam Bóg błogosławi! opr. mg/mg

dom maryi w nazarecie